Posłuchaj. Słyszysz?

Nic nie słyszę, cisza nad polami.

Spójrz. Widzisz?

Nie widzę, gdzie jesteś?

Daleko, długo przed nami.

Daleko, długo przed chwilą. Zanim zarosła chwastem,

tam, gdzie drzewa pnie chylą cienie malując liściaste.

Pod gąszczem chwastów,

przed ciszą trwającą nad polną miedzą

...

Słyszę ich!

oni nie słyszą, nie widzą,

nic o nas nie wiedzą.

Oni klecą żywot.

Przed nocą chcąc podołać codziennej robocie.

Nie pytają dla kogo? i po co?

Mokre garnki wieszają na płocie.

Obiad snują dymem z komina,

kromką chleba ostatnią się łamią.

Spójrz, ten chłopak i tamta dziwczyna,

szepczą kłamstwa nie wiedząc, że kłamią.

Noc ukrywa ich miłość przed światem.

Ufni wierzą pieszczącym ich słowom,

`pragnę, kocham ` i drżący opłatek ust

podając już tęsknią za sobą.

Posłuchaj!

Znowu nie słyszę, znów cisza nad polami.

Dlaczego nic nie zostało w nas z tych,

co tu byli przed nami.