ZABIELONY 

Piotrowy zastęp nie liczyłem skrzydeł 

rozerwał niebo przylgnąłem do szyby 

sypie się sypie Boża wyobraźnia 

znika parapet i nie tylko - dziwy! 

połykam schody furkocze kapota 

resztki fryzury - nie znoszę pomponów 

tlen się kryształem zachłysnął a tlenem 

mrożę oskrzela już i uszy płoną 

wzrok na anielskim pierzu się potyka 

lepić baubana! wielkie kule toczyć 

lecz mróz zapasy kleju zaplombował 

pieczęć ukryta nie rozkręcę nocy 

mówi się trudno natura kaprysi 

na wznak i pływam kończyny za wiosła 

może się uda wyczarować żółwia 

pewnie sąsiedzi rozpoznają osła 

do wyobraźni nie będę się czepiał 

każde szaleństwo ma krzywe odbicie 

wszystko mi jedno żółw osioł czy czubek 

moje szaleństwo moje tajemnice