23.02.

Po raz kolejny przez PubliXo szparko podąża zgarbiona troska nad… Ano nad destrukcją idyllicznego dlań status quo, „żeby wszystko było, co dotąd było i nic się nie zmieniło. A jeżeli już zmieniło, to jak najszybciej do poprzedniego stanu powróciło.”

Nie wróci, ponieważ wrócić nie może. Wszystko płynie i wszystko się zmienia. Nawet te (z)gwałcone słowa, typu „nienawiść”, „pogarda”, „głupota”, „(nie)tolerancja”, „cynizm”, „przemoc” i im podobne lub zbieżne wyrazy. Tak jak kiedyś były nimi „klasowa walka”, „burżuazja”, „ludowe masy przemieszane z demokracją” etc. etc.

O jak się zamartwia obolała pani, iż ktoś – znaczy „osoba” – „pisze z nienawiścią”, przez co ona – obita namacalną pogardą przez tę „osobę”  – cierpi niewymownie z powodu owej ”osoby” ;  z kolei inny autor pokazuje zamienionym w szpon(ik) palcem wydrzewianie krajobrazu z baranami na różnych planach, nie mówiąc o proroctwach portalowych „guru’s” na modłę i łomot obracających się elektrowni wiatrowych.

Spokojnie, spokojnie. Chwilowo odwołam się do „mowy miłości” [patrz link]:

http://wpolityce.pl/polityka/242273-jak-czlowiek-z-piekna-biografia-ponad-podzialami-stal-sie-zaprzysieglym-pis-ozerca-rzecz-o-wladyslawie-bartoszewskim,

później przypomnę „ochronę przyrody” przez „wyciągowych”:

http://www.rp.pl/artykul/740249-Afera-wyciagowa--Upiecze-sie-Sobiesiakowi-i-Chlebowskiemu.html#ap-1,

wreszcie postaram się uspokoić  przerażoną wizją nadchodzącej nocy panią, iż ja, skromna b_d_c, wnuczka żołnierza-ochotnika Armii Generała Hallera, córka więźnia NKWD, cudem wypuszczonego z mamra  a następnie wraz z Jego żoną a moją Mamą niosących bezinteresowną pomoc ukrywającym się we Lwowie Żydom,  bardziej wierzę profetycznej „Kołysance” Krzysztofa Kamila Baczyńskiego  niż jej, wysnutym z rozmaitych poetyckich kompilacji,  traumom:

„Nie bój się nocy - ona zamyka

drzewa lecące i ptasie tony

w niedostrzegalnych, mrocznych muzykach,

w przestrzeni kute - złote demony,

które fosforem sypiąc wśród blasku

wznoszą się białe, modre, różowe,

wznoszą się w lejach żółtego piasku,

w chmurach rzeźbione unoszą głowy.

Nie bój się nocy. Jej puchu strzegą

krople kosmosu, tabuny zwierząt:

oczy w nią otwórz, wtedy pod dłonią

uczujesz ptaki i ciche konie,

zrozumiesz kształty, które nie znane

przez ciebie idąc tobą się staną.

Nie bój się nocy. To ja nią wiodę

ten strumień żywy przeobrażenia,

duchy świecące, zwierząt pochody,

które zaklinam kształtów imieniem.

Ułóż wezbrane oczy w kołysce,

ciało na skrzydłach jasnych demonów,

wtedy przepłyniesz we mnie jak listek

opadły w ciepły tygrysi pomruk.

21.XII 41 r.”