Kołem dębowym zabijcie mnie

prosto w serce ciosem;

mnie - wampira, co w swym śnie

nam proroczę marne losy!

Mnie, którego ta jedna wina,

że tak sączę krew!

Zastrzelcie mnie - węża,

który słabych zwyciężam,

choć grzechotki pomarańczem

ostrzegam nas szarańczę

i, kąsając śmierci kłami,

truję jadu kropelkami!

Mnie, którego ta tylko wina,

że zabijam wbrew!

Powieście mnie - psa wyjącego,

z pianą na pysku,

z bielmem powieki,

który nas z szczura biegu

- tego biegu w obiegu

coraz bardziej obłędnego -

wytrącam swym szczekiem!

Mnie, którego ta tylko wina,

że zakażam krew!

Spalcie mnie - wiedźmę,

co swym sykiem w głosie,

rozpuszczonym na wietrze,

starej treści nam wietrzę

wieści złowieszcze!

Spalcie na ofiarnym stosie!

Mnie, której ta jedna wina,

że tak burzę krew!

24.03.2013