kolejny dzień z letargiem

odszedł na pamięć

ty wciąż nie oddychasz

choć mam omamy

cierpimy za ciebie bez znieczulenia

objęcie ramion

stara się tłumaczyć pustkę

w drżących dłoniach

jeszcze ciepły obiad

nikt jeść nie będzie

gdybanie o winie zgina kark

że można było lepiej

jak na pal nabija wzrok

łuszczący się martwo na zdjęcia

drzazgi szkła rozbitego zegara

co spadł i nie przestał tykać

wysączają duszę rwąc wspomnienia

przez oczy razem z deszczem

brat musiał zamknąć twoje

żebyś nie zobaczyła jak śmierć

osieraca ci dzieci rozpaczą

nie widzisz jak czerwone są róże

po dreszcze skąpane kroplami

więcej w nich krwi niż w nas

choć leżą tak niemo jak stoję

a ziemia jeszcze taka zimna

zwiędną nim przyjdzie czas kwitnąć

wolałbym znów na urodziny

przynieść ci je żeby pachniały

jak zawsze w wazonie przy uśmiechu

do kawy i smacznego ciasta

a dzieci zamiast zapalić znicz

namalowałyby z sercem laurki

2017.03.29