Boża Ręka*

- Co, matka, zbaraniała? W szopie benzynę rozlewać?

- Ty jadź do Zawad po te beczkę na kapustę, bo nie będziem mieli w czym kisić.

- A po co, matuli, te butelki z benzyną? Ruskie na czołgach jadą?

- A może i jadą! Skąd wisz, Marian?

- Zostawi matka, te butelki, bo jeszcze nieszczęście będzie.

- Co ma być to będzie, Marian, a ty idź do swojej roboty.

- A matka chyba nie myśli, te butelki na Stasiaków chałupę szykować, co?

- Tyś Marian dłużej do szkoły chodził, ale nie wisz, że jak świat światem, to jedne drugich paliły. Często dla przykładu.

- Ręka Boża matkę broni! Idzie matka z tej szopy różaniec odmawiać. Już!

- Ty się, Marian, od ręki Bożej odpierdol, bo ona sama wie kogo bronić, a kogo pokarać.

Jagna Stasiakowa po Heńku, standardowo wywoziła gdzieś swojego bękarta na wakacje, bo by mu nasze wioskowe bachory żyć nie dały. Szykowała go do liceum w Białym, gdzie jej ciotka jakaś żyła i miał z nią przez ten czas mieszkać. Ostatni dzień był we wiosce i jak Jagna pojechała z młodszym na zakupy do Zawad, to bachory standardowo urządziły na bękarta polowanie. Zagnały brudasa pod zagrodę Kownackich, a on tam się przy bramce przewrócił. Gienka wyleciała z chałupy, gdy usłyszała harmider i jak zobaczyła, że bękart leży przy furtce, ale wstać próbuje i się pcha do zagrody, bo go bachory atakują, to kij na dzikie psy wzięła, co stał na schodach dla obrony i czym prędzej do bramki poleciała. Won! - krzyczała - won! - i szturchała go kijem przez oka w siatce. Co i raz, też któryś z bachorów podleciał by dźgnąć bękarta dzidą. Cała gromada ich była. Ze dwadzieścia sztuk. Chłopaki i dziewuchy w różnym wieku. Reszta pluła na niego i wołali: bękart. A te dzidy, to były takie naostrzone kije leszczynowe. Ale dwóch chłopaków miało dzidy z gałęzi dębowych. Takie fest i elegancko naostrzone, co brudas znał, bo mu one nie raz ubranie przebiły.

Wreszcie się wywinął jakoś i zaczął do lasu uciekać, a Kownacka szczuła bachory dalej: No lećta zanim! Bo w las pójdzie! Gońta bękarta! I wszystkie za nim poleciały do lasu. Ale zdążył  im się schować do bunkra w lesie, do którego nikt nie wchodził ze względu na duchy, a poza tym, niebezpieczeństwo było, że się zawali, bo we wojnę bomba na nim wybuchła i beton popękał. Jeden z ministrów wyjął butelkę z benzyną, co mu stara Kownacka dała i chciał ją do środka wrzucić, żeby bękarta wykotłować, ale inne jak zobaczyły, to zaczęły krzyczeć, że las się zapali i dał się na spokój.

W końcu jednak, ta butelka na coś się przydała...

.- Bękarty chcesz żeby latały po naszej wiosce, skurwysynu? To leć do ty kurwy! Jeden chuj był głupi we wiosce, mało?

- Toć kobicie chałupa się pali! Wypada ratować! Co, matka?

- Siedź, skurwysynu! Diabeł zasiał! I diabeł zabierze!

- To chociaż zadzwonić po straż...

- Ani mi się waż!

- Matka! Toć chłopak lata dookoła chałupy i ratunku woła!

- Bękart czarci! Siedź skurwysynu!

W tej chwili Kownacka podeszła do telefonu, po czym uchwyciwszy kabel szarpnęła z wielką siłą wyrywając gniazdko ze ściany. Telefon był uszkodzony.

Kiedy łuna ognia była dostatecznie wysoka, ktoś z sąsiedniej wioski wezwał straż. A gdy usłyszano z oddali syreny wozów strażackich, nagle wszystkie chłopy z naszej wioski wybiegli na dwór z wiadrami. Tylko, że podobno nie było już co polewać.

Podobno ten starszy z bękartów wszedł w ogień i podobno widywano jego zjawę na pogorzelisku przez jakiś czas jeszcze. W każdym razie bękart zaginął, bo dwa ciała znaleziono, a jego nie, i ludzie długo jeszcze bali się wieczorami z chałup wychodzić. Podobno też przy gaszeniu do bójek doszło. Kobiety się na mężczyzn rzucały, szarpały i wyły jak suki, aż policja musiała interweniować. Zenek policjant poturbował się na pogorzelisku z jakimiś pismakami, a po tygodniu śledztwa zdjął mundur i wyprowadził się z całą rodziną do Białego. Podobno, gdy Gienka lamentowała rano na pogorzelisku, to na nią ludzie warknęli, a ktoś powiedział: Wy, Kownackie, to palenie mata we krwi. Jeszcze w sąsiedniej wiosce, stodoła waszych ojców z Żydami dobrze nie wystygła! Ty, se przypomnij na czyim wy siedzita, Gienka! A folksdojcze Stasiaki, w piwnicy gromadę Żydów bez dwa lata chowali. Cała wioska wiedziała i Stasiakom kartofle nosilim, kto miał. Tylko wasze, Gienka, nic nie wiedzieli, bo każden rozumiał, że by zaraz Niemce, Stasiaków na drzewach powywieszali. Tak było, Gienka. A potem nikt nie widział Kownackich przez miesiąc, a jeszcze dłużej nikt z nimi we wiosce nie gadał. Podobno w gazetach pisali o strasznym nieszczęściu i o tym, że świadków nie było i nikt nic nie widział, dopóki syren strażackich nie usłyszano. I o zepsutym telefonie u Kownackich, sąsiadów – pogorzelców, napisano.

Podobno też, Żydki jakieś, na pogorzelisko przyjechały i pół dnia się bujali na nim, stojąc, a potem detektywów najęli, którzy po wiosce chodzili i o bękarta, tego co ludzie widzieli, jak wchodził w ogień, rozpytywali, ale nikt z nimi gadać nie chciał. I z proboszczem na plebanii spotkanie było, na którym on zapaści dostał, kiedy mu szyjkę od butelki z kawałkiem nadpalonej szmaty pod nos podtykali, i go pogotowie na dwa dni, do Białego zabrało. Jednak po pewnym czasie, plotka zaczęła krążyć, że brudasa znaleziono i Żydzi, go, do Hameryki wywieźli. Nikt nie wierzył, bo prędzej, go, gdzie psy dzikie dopadły i poszarpały w lesie, jeśli się w ogniu nie spalił.

A jak proboszcza odwieźli na plebanię, to tylko Klarze powiedział, że podobno starszy chłopak Stasiaków się nie spalił, i żeby go wszyscy szukali, bo jak się szybko nie znajdzie, to wszystkich we wiosce pozamykają. Starych i młodych. Wszystkich. Nic więcej nie chciał powiedzieć i ludzie doszli do wniosku, że mu się coś z głową po tym nagłym ataku zrobiło.

Ludzie gadali jeszcze, że jak Gienka uklękła do spowiedzi, to proboszcz wstał i z konfesjonału wyszedł.

Sprawę, po trzech miesiącach umorzono i zaczęło przysychać...

Machał rękoma, kiedy zobaczył z daleka, światła wozów strażackich, ale gdy usłyszał krzyki zbliżających się ludzi z wioski, uciekł do lasu. Pomyślał tylko, że zdążą go wrzucić do ognia, za nim wozy strażackie dojadą i czmychnął. Jeszcze przez tydzień, za dnia chował się w bunkrze, a jak się ściemniało na pogorzelisko przychodził i kładł się na nim. I tarzał. A ludzie się żegnali, bo myśleli, że to duch pogorzelców, albo pies jaki dziki z lasu. Nikt się nie ważył pójść i z bliska zobaczyć. Dopiero, go, grzybiarze jacyś, z miasta, co pobłądzili, ledwie żywego w lesie znaleźli i ze sobą zabrali. Ale o tym nikt we wiosce nigdy się nie dowiedział. Ani o tym, że natychmiast jak go na posterunek przywieźli, to się po niego zgłosiła rodzina Żydów z Hameryki, których ojców Stasiak Bogdan w czasie wojny, w piwnicy chował i życie im uratował. A to nie byle jacy Żydzi byli. I wioskę naszą mogli całą do kryminału zamknąć, ale historie z wojny dobrze znali i nam darowali, o czym nikt nie wiedział. Prócz Zenka policjanta, któremu oni tą samą szyjkę od butelki pokazali, co proboszczowi. A ta butelka była od Kownackich, bo oni w takie samogon rozlewali i Zenek od razu się poznał. W końcu dwadzieścia lat był policjantem. Broń mu zabrano, gdy podobno chciał strzelać do siebie. Bo mu tą szyjkę, za bękarta na biurko rzucili i nic więcej, prócz go zabrać ze sobą, nie chcieli. A on wiedział też, że ani stara Kownacka, ani Marian, ani nikt z ich chałupy, Stasiaków nie podpalił, a tego już Zenek, mimo że wiele przeżył i widział, udźwignąć nie potrafił.

K O N I E C

* - rozdział z `Bękart`