Bellona

Od miesiąca,

Nad brzegu wielkim

łukiem, Wzdłuż lasu

rozpiętym...

Pojawia się, to tu,

to tam, samotny łowca...

Wędzisko, od czasu,

do czasu, Podnosi wysoko

i zamach. I rzuca. Daleko,

w morzu upada srebrna rybka,

na uwięzi.

Zaczyna się czekanie.

Musi być cierpliwy. Ale jest,

czy nie jest. Musi. Kręci kołowrotkiem,

znacznie częściej na luzie, niż na braniu.

I znowu w nieco inne miejsce

zarzuca. I znowu kręci. Bierze,

czy nie bierze, on kręci, przynęta

wciąż w ruchu.

Tak już od miesiąca. Wabi wiosną,

ryba wielka., długa jak węgorz, silna

i duża. Z głową, dziobem zakończoną.

Ryba waleczna, bardziej niż inne.

Podchodzi, nie podchodzi?

Czasem widać, jak para

- bellon i bellona?,

tuż pod powierzchnią

w wodzie się kotłują,

podczas wiosennego tarła.

Bellona swojej fali, czeka.

Wędkarz, też czeka...

Uderzy - nie uderzy?

Czas na mnie.

Może innym razem.