Pisarka dobroczynności

(Klementyna Hoffmanowa)

W odpowiednią porę przybywasz tutaj,

Pisarko dla młodzieży, dobroczynna damo,

Bo zawsze swoimi książkami i czynem

Niosłaś dobrą radę, pomoc i nadzieję.

I nawet w jesienny, dżdżysty wieczór,

Po wielodniowej podróży ze stolicy,

Rozjaśniłaś swym gorącym sercem

Dom ciotki Justyny w parku na Szczytnikach.

Witam cię uroczyście w ten dostojny wieczór

Na wrocławskim Rynku grzmiącym życzeniami,

Przy złotej kamienicy pod czterdziestym siódmym

Domu handlowego wuja Ferdynanda,

W blasku dumnej nocy oraz sztucznych ogni.

Słyszysz, Klementyno? Milkną kanonady,

Serdeczność wygasa w śródmiejskich zaułkach,

Na ulice wraca to prawdziwe miasto.

Obejrzyjmy je teraz już bez jupiterów.

Pójdźmy też powspominać twoje medytacje

W porannych półmrokach wrocławskich świątyni

I tajemnych komnatach kościelnych bibliotek,

Gdzie długo ślęczałaś nad Zwierzyńcem Reja

Oraz Pocztem herbów... mistrza Potockiego,

Których ślady istnienia zatarły się w mrokach

Ponurych dziejów mojego miasta.

Wrocław, 31.12.2003 r.