Miała słone usta od prażonych orzeszków i słodki język od napoju. To ona mnie pocałowała a nie na odwrót. Nie bylem na to przygotowany. Opóściłem jej mieszkanie natychmiast.

Objęła mnie. Przywarłem do niej swoim ciałem, poczułem jej miękkie piersi na swojej twarzy, jej ręce na karku, jej włosy na twarzy.

Wiem , że każdy dzień jest cenny, bo wkrótce się skończy. Wiem , że jest ich niewiele więc nie wolno ich marnować.Najgorsza jest niepewność, poczucie, żę coś straciłem może niepotrzebnie.

Łańcuszek zdarzeń jest długi. Sięga daleko w przeszłość. Zbiegów okoliczności jest zbyt wiele. Ale to co do tego doprowadziło ma początek we mnie.

dlaczego ludzie się rania ? Jaką mają z tego satysfakcję? Czy warto zadawać rany drugiej osobie jeżeli mówimy że ją kochamy? A może to obłuda? Może mówimy to z czystego egoizmu bo kochamy tak naprawdę tylko siebie? A może boimy się zostać sami/