Jaki Legion, taka pieśń – nie dziwi nic*

Byłem zły, gdy trzasnęły drzwi.

W środku gra, w studni echo brzmi.

Pomyślałem, no tak,

znów ten schemat się pcha.

Bo to był ten nasz wspólny dom.

Morzem krwi wywalczony kąt.

Jakże gorzko dziś brzmi,

gdy ojczyzna nie znaczy już nic.

Worek rozpruł się szmat.

To, co sklejało znikło już.

ostał się ból.

Jakie ziarno, taki plon – nie dziwi nic.

Jaki siewca, taki łan – nie dziwi nic.

Jaki wybór, taki los – nie dziwi nic.

Nawet kielich mój…

Jaka władza, taki dom – nie dziwi nic.

Jakie nuty, taki śpiew – nie dziwi nic.

Jaka zmiana, taka krew – nie dziwi nic.

Nawet kielich mój…

Jaka hucpa, taki gniew – nie dziwi nic.

Jaki e kłamstwa, taki zew – nie dziwi nic.

Jaka chmura, taki deszcz – nie dziwi nic.

Jaka burza, taki grzmot …

Biała różo, nasz jest grób

Zostaniemy wciąż młodzi

Miecz wiruje wokół nas

Spójrz, uśpili już rozum

Zmiana podła, zmiana zła

Nie ma władzy nade mną

Pióro me połamie kat

Potem pętla i ciemność

Jaki język, taki blask - nie dziwi nic.

Jaka dusza, taki dźwięk - nie dziwi nic.

Jakie serce, taki wiersz – nie dziwi nic.

Nawet kiedy strach, co zabija w was:

cały potok słów,

cały kielich mój.

Jakie pióro, taki chwast - nie dziwi nic.

Jaki Legion, taka pieśń – nie dziwi nic.

Jaki problem wyrwać go? – zatrzaśnij drzwi!

Jego pióro złam …

i śnij.

* mój ulubiony kawałek Edyty Geppert