Ciekawy wiersz, jak samo życie. Chyba miał pecha jeden grajek i miały pecha Panie, których przypadkiem, na grę jego jednego, pojawiło się kilka. Grał dla jednej, a gdy niespodziewanie, odezwało się ich więcej, grajek z nadmiaru zgłupiał, bo nie potrafił grać dla tak dużego audytorium i zaczął fałszować melodię, a wtedy, gdy to sobie uświadomił,a potem uświadomiły to sobie One, skończyło się marzenie o jeziorze łabędzim i klapa się, dokonała...

Dziękuję za oceny,zbyt wysokie chyba,ale niw wiem,nie potrafię ocenić.Samo zycie,masz rację-gra jest fascynujaca,ale każda się kończy.