Jestem księgą z przeszłości.

Świadkiem terażniejszości.

Niespełnioną nadzieją przyszłości.

Niestety, wiosna nie przybrała się w kolor soczystego, niepokonanego, niezniszczalnego, zielonego diamentu lecz w barwy szarości i żałoby po najbliższych.

Teresa wróciła do ojczyzny przywołana wiadomością o śmierci cioci Marysi, która nie doczekała się odwiedzin swych rozproszonych po świecie dzieci. Pojechała powitać najmłodszą prawnuczkę na drugi kraniec Polski i wśród najbliższych odeszła pogodna do lepszego świata. Nie spełniły się jej również marzenia, że przed śmiercią zamieszka w domu rodzinnym, który odkupił jej syn i opuści podupadły PGR.

Ojciec zaś, 86-letni staruszek,przykuty do łóżka, patrzy z utęsknieniem na swoje skrzypki i wspomina czasy, kiedy dzięki nim uzewnętrzniał pragnienia swej duszy i ciała. Na pożegnanie przekazał Teresce dwa krążki DWD z jego muzyką i wspomnieniami zapisanymi przez pasjonatów folkloru ludowego i poszukiwaczy zagubionych talentów.

Również dawni mieszkańcy jej posiadłości odeszli gdzieś w nieznane, czyniąc to miejsce jeszcze bardziej opustoszałe i obce.

Jedynie nie zamilkły spory w społeczeństwie, wzbudzając w niej żal i rozgoryczenie i niespełnioną nadzieję na zmianę.

Będąc już daleko wspomina przeszłość, rozmyśla o terażniejszości i grzebie plany na przyszłość w ojczyżnie.