Uśmiech Bartka z Krakowa

Pogodny, dyskretny,

ma Bartek uśmiech.

Który głębiej w nim

też gdzieś, siedzi.

Zwłaszcza u ust kątach,

zagadkowy.

Który, by tak rzec,

obyczaje łagodzi.

Czasem chyba,

przez dzień cały,

z twarzy mu nie schodzi.

Lecz gdy Sylwia, ich

wspaniałego jaguara,

jak śnieg białego, prowadzi,

w Bartku, jakby coś się miesza.

Gdzie uśmiech swój, wtedy

zawiesza?

Może nie truchleje,

lecz czemu się, Bartek

wtedy, nie śmieje?...