w domach ludzi na zakrętach 

życie toczy się 

pod osłoną wniebowzięcia 

singularité 

doświadczają go nieliczni 

wyblakli we mgle 

wypłowiali w słońcu czystym 

singularité 

gdy coś stuka w drzwi i okna 

gdy ściele się w tle 

kiedy drażnią łzy źrenice 

singularité 

raz za razem dotkną cudu 

błądzący we śnie 

wypełniając się po brzegi 

singularité 

kolorowy świat odpływa 

zza zakrętu śle 

pocałunek podróżnika 

singularité 

domy w asfaltowych pętlach 

zamykają się 

żeby móc wytrzymać piętno 

singularité