Stan i Wick postanowili rozpalić ognisko w środku lasu i upiec kiełbaski. Nie zwracali uwagi na tabliczki ostrzegające przed podobnym procederem.

- Siedzimy sobie tutaj spokojnie, a jakaś dzika bestia atakuje ludzi i ich pożera – powiedział Stan. – Czy to jest okej?

- Mi to nie przeszkadza. Chcesz keczup?

- Nie, czerwony kolor  kojarzy mi się z agresją i przemocą.

- Wczoraj wpieprzałeś lody truskawkowe i nic nie gadałeś.

- Powinniśmy poinformować kogoś o tym, co się dzieje w lesie.

- Super, o kłusownikach i pijanych grzybiarzach też? Zajadaj kiełbaskę, a nie piernicz.  Ach, cisza i spokój. Nudne popołudnie przewał czyjś krzyk, dochodzący z niedaleka.

- Wydaje mi się, że powinniśmy siedzieć i udawać, że nas tu nie ma – rzekł Wick. – Przynajmniej żaden potwór nie przerobi nas na kotlety.

- Ale to…

- Wiedziałem, że nie warto brać cię na biwak. Szlag!

- Co?

Stan zauważył, że ognisko przybrało nagle formę małego pożaru i rozrastało się coraz bardziej, bo dookoła nich było pełno suchych liści.

- Chyba faktycznie nas tu nie było. Zwiewamy.

- To nie moja wina.

- Jasne, że twoja. Następnym razem zastrzel mnie, gdy zaproponuję wspólny wypad.

Widząc minę Stana, Wick szybko dodał:

- Hej, żartowałem. Z tobą to nigdy nie wiadomo.

Uszli kilka kilometrów, gdy minęły ich rozpędzone wozy straży pożarnej, spieszące na ratunek zielonym płucom Ziemi. Pożar widocznie

rozgorzał na dobre.

- Też masz wrażenie, że ktoś nas obserwuje? – zapytał nagle Wick.

- Nic takiego nie czuję.

Tuż za nimi z krzaków wychynął stary dziad z długą siwą brodą i dubeltówką w rękach.

- Wy dranie, wznieciliście pożar! – zawołał.

- Nie, my tylko zbieramy grzyby.

- Już ja was znam. Zapłacicie za to.

Dzidek wypalił z dubeltówki, trafiając w drzewo.

- Cholera, gdzie moje okulary? – rzucił do siebie.

Stan i Wick zaczęli uciekać. Duch Lasu nie zamierzał ich jednak tak szybko wypuścić.

- Na przełaj, zgubimy go – zakomenderował Wick.

- Mam na nogach kroksy, a to nie są buty do biegania.

- To ty wywołałeś pożar, powinienem cię zostawić na pogadankę z tym miłym staruszkiem.

- Tak? Ciekawe, bo ja nie… Uuuaaaa!

Wick obejrzał się. Stan zniknął w dole, wykopanym w ziemi i przykrytym gałęziami.

- Kto normalny biegnie i nie patrzy pod nogi? – zdenerwował się Wick.

- Stary, pomóż mi!

Wick zajrzał do dołu. Jego kumpel trafił do pułapki na nieostrożnych gamoni.

- Ciekawe, jak cię wyciągnę? Wespnij się.

- To ma ze trzy metry.

- Kto kopie doły w lesie? Jakiś wariat albo wyjątkowy jajcarz.

- Tutaj śmierdzi.

- Trzeba było nie srać ze strachu.

Wick westchnął. Na horyzoncie pojawił się wariat z dubeltówką.

- Ten gość wciąż za nami idzie.

- Zastrzeli mnie tutaj jak tłustego gąsiora.

- A jak mnie zastrzeli, to i tak ci nie pomogę. Szkoda, że nie wzięliśmy ze sobą trzeciego, byłby w sam raz do odwrócenia uwagi.

- Widzę was! – zawył dziadek z bronią.

- W takim razie ja spieprzam. Siedź cicho, może cię nie usłyszy.

- Wick, ty draniu! Zapamiętam to sobie!

- Spoko, jak się nie zamkniesz, to zaraz będzie po tobie.

Wick zaczął biec, myśląc jak pozbyć się starego stetryczałego dziadka. Gdyby nie ta dubeltówka.

- O cholera!

Poczuł jak ziemia ucieka mu spod nóg. Wylądował w dole, podobnym do tego, w który wpadł Stan.

- Po prostu świetnie. Trzeba było wziąć tego trzeciego.