Ładne metafory, ale za dużo tego co w znaczeniu który... Mnie też się zdarza, ale uważam...

nie bardzo widzę `w znaczeniu który" ale to Twoje zdanie..

"już nie widzę siebie
co okrąża ziemię
wiatrem budzi pragnienia"
- tego fragmentu nie chwytam. Ja okrążam?
"już nie widzę siebie
gdy okrążam ziemię
wiatrem budzę pragnienia"?

owszem
ja okrążam
Twoje chyba bardziej czytelne :)

Oj, Pani Aniu, nie zanadto szafuje Pani tymi obniżonymi ocenami dot. "językowej poprawności"?

Żeby sama Pani była taka "bezbłędna"...

Musiałam to napisać, ponieważ oceny przez Panią postawione sprawiedliwymi nie są. Jak zresztą - bez ubliżania - u (prawie wszystkim) moich znajomych nauczycieli z gimbazy; z jedynie bardzo drobnymi wyjątkami ;)

Piękny wiersz, choć rzeczywiście można by było dopracować fragment, na który zwrócił uwagę Hardy.

zgadzam się adk :)ale szkoda mi komentarzy, inaczej bym poprawił

Niezdolność do metamorfozy indywidualnego prywatnego "ja" w powszechne uniwersalne "my" niesłychanie obarcza każdemu z nas życie, chociaż dzień w dzień (już od samego rana!)

sączymy światło z poszczerbionego kubka
co przepił z nami wszystkie narodziny

(vide finał 2. strofoidy)

Rzeczy dzieją się w tej liryce bez żadnego konkretnego adresu czy daty; jak Fernando Pessoa "ja" przemierza samego siebie wszędzie i nigdzie - i to jest ten fenomen, który sprawia, że i Japończyk, i Rosjanin, i Kanadyjczyk, i krakowianka jedna - wszyscy identyfikujemy się z kolejnymi wizualizacjami tego tak przecież intymnego osobistego świata.

Dar