Zapiski kolejne, z Raju

(może nieco przydługie)

Błękitu nad nami półkula,

od wschodu po zachód, przetykana

białymi piórkami chmur. Przed nami, kręgiem horyzontu

niebiańskiego przykryty, półkolisty krąg, tym razem spokojnego, morza.

Sięgamy wzrokiem od zakola Ustki,  po zakole Poddębia. Dalej,

niewidoczne, ale tylko na razie, a jakże piękne, Rowy.

Wzdłuż brzegu morza, piachu złote złoża, ciepłe od uśmiechów słońca,w których

buszują radośnie, liczne dzieciątka.

Zakopujemy się w złotych ziarnkach, wylegujemy zamyśleni, w błękit

nad nami, w błękit nad nami, wpatrzeni. Spacerujemy brzegiem, pływamy w szmragdowym morzu.

Nad urwiskiem złotym, milczy w zadumie wiecznej zieleni, las.

Wszyscy jesteśmy znowu razem. Dziadek Ado, babcia Celestyna, tato Bronisław, mama Aleksandra, ciocia Klimcia, siostra Marysia, ciocie Stasia i Gienia i wujek Adaś.

Nie budzi nas żaden nowy dzień. Nie czeka nas żadna harówka, nikt nam nie wystawi rachunku za nieskończony luksus trwania w szczęściu. Anielskie chóry spiewają i grają.

Na tacach, rozstawionych wzdłuż brzegu, czekają wszystkie owoce i jagody świata. W powietrzu unoszą się anioły ptaków i motyli. Z nieskończoności trwania, przez nieskończoność morza, nieskończoność nieba, w nieskonczoność czasu się wczuwamy, w ducha wiecznego szczęścia, w Jego Śłońcu.

Zatopiony w zadumie swojej wszechmocy, gdzieś wszędzie czuwa SZEF.

Kolejne odcinki, w prawdopodobnym czasie, prawdopodobnie nastąpią.