Baju, baju, z Raju

A w morza niebie szmaragdowym,

ze swojego nieba, nieba błękitnego,

przeglądają się niebańskie obłoki. A także i

niebo lasu się zatrzymuje, w oglądzie siebie,

w tym i tamtym niebie.

Pod niebem nieba, w niebie lasu, brzegiem

nieba morza, przebiegają radośnie dzieci. I żaden

dorosły, ani dziecko, w żadnym niebie nie śmieci.

Każdy radośnie chodzi sobie i nic złego nie robi.

Chyba,że byłaby to zwyczajna ziemia, wtedy to

mogłoby się czasem zdarzyć, chyba od niechcenia,

chyba, że w niebo zamieniłaby się Ziemia.

By wszystkie te nieba, były podobne do nieba, może

starać się trzeba, aby na ziemi zapanowało zwyczajne,

ludzkie niebo. A kiedy w nas samych, niebo, mniej starać się musimy

o Tamto Najwyższe Niebo, czy starzy, czy młodzi.

Chociaż ono samo, też nie przychodzi.