ciemność jest granicą światła

wciąż się skrada i przybliża

wbrew pozorom nie jest martwa

ale nieustannie żywa

plam jasności jej nie trzeba

bystre oczy w mroku topi

chowa się pod ciemnym niebem

nad świecami się unosi

ciemność czernią zapisana

nie chce ścigać światła w mroku

kiedyś będzie ukarana

jasną zorzą u jej boku

jeśli w ciemność mnie wpisano

nie odnajdę swojej drogi

będę błąkać się od rana

pójdę gdzie poniosą nogi

dzień mi będzie wieczną męką

słońce bladą skórę zrani

ciemność swe odciśnie piętno

ludzkim strachem i cieniami

nawet iskry i płomienie

ciemną nocą wiatr przewieje

i odejdą we wspomnienie

w mroku drżące me nadzieje