Kara Boża

Spróbujesz spojrzeć prawdzie w oczy? Chociaż raz...

Dwóch jest oprawców, którzy prześladują katolików: Bóg i Szatan.

To się zaczęło od wygnania z raju. No, bo przecież tak, jak nie dla psa kiełbasa, tak nie dla ludzi zakazane jabłuszka! Nażarliście się? To won!

Potem był potop. No, bo przecież ludzie stali się niedobrzy, nieprawi. Tylko Noe był dobry i zwierzątka. Dlatego po parce na arkę i wodą, chlust!

Od zarania Bóg kara i będzie karał, aż po sąd ostateczny, bo to dobry ojciec. Sprawiedliwy. Stąd można wysnuć wniosek, jak ksiądz Zieliński, że w Barcelonie pokarał zamachem. Za rozwiązłość. Tak, jak już wiele razy to uczynił, ale czy ludzie przez te kary stają się mniej rozwiąźli?

Zdaje się, że rozwiązłość jest największym grzechem w oczach Boga, bo przecież karze za nią na różne sposoby, często wyrafinowane i perfidne, jak zsyłanie wirusów. Najbardziej zdradzieckich i zabójczych wirusów.  Dziś jak widać za powszechną rozwiązłość Bóg wyżywa się nawet na dzieciach, które giną w zamachach przeprowadzanych przez tych, dla których rozwiązłość jest obrzydliwa.

Za inne grzechy karze na przykład nędzą, co podkreślał św. Augustyn: „Nędza jest nieodpartym dowodem grzechu”.

Oh, kapłani! Niech wam Bóg błogosławi za płynące z waszych ust pod jego adresem słodkości! Niechże wam da posady najwyższe w swoim domu niebieskim, a wy siądźcie na nich i pieśćcie uszy jego swoimi pomysłami! Ale nie wycierajcie swoich mord fałszywych Szatanem!

Jednak to Szatan jest najlepszym przyjacielem kapłanów. Cóż oni by bez niego zrobili, skoro powiadają, że miłość nie pęta? Że nie ma ograniczeń? Dlatego strachem wiążą od maleńkości. Piekłem i kaźnią tak straszną, jakiej człowiek podobno nie potrafi wymyślić. Oto źródło ich siły: Szatan.

Mało tego, kapłani posiedli moc wypędzania Szatana, choć niektórymi on rzuca po ścianach, jak księdzem doktorem Piotrem Natankiem. Ciągle go wypędzają, a on wraca. Już taka natura Szatana. Na szczęście dla kapłanów, bo inaczej migiem straciliby robotę. Dlatego od wieków wypowiadają zaklęcie: „Największym zwycięstwem Szatana jest to, że ludzie przestali w niego wierzyć”. W przewrotny sposób starając się przywrócić wiarę. W Szatana.

Oto zostałeś wygnany z raju, bo chciałeś wiedzieć więcej. Tak i oni się ciebie pozbędą, gdy nie posłuchasz ich zakazów. Potem zostałeś utopiony jak młode kocięta, bo się nie spodobałeś. Tak i oni cię we krwi utopią, jeśli w ich imaginacji nie znajdziesz upodobania.

Jam jest ten, który się ich plwocin, jadów, ni ognia nie lęka, albowiem to z nich się zrodziłem. Jam jest ten, który się nie kłania rzeźbionym podobiznom, ni malowidłom. Jam jest ten, który nie posiada idoli, a uzurpatorom pluje w twarz ogniem. Jam jest ten, który cię kształtuje na swój obraz i podobieństwo, albowiem droga do prawdy wiedzie poprzez utratę fałszywych przekonań. Jam jest Jad Boży. Jam jest pręgierz wiekuisty do którego ich przykujesz i chłostać nigdy nie przestaniesz.

Na pamiątkę pewnego zdarzenia on, ciebie, wodą polewał w tym miejscu na znak, że należysz do nich. Ale ty nie jesteś jednym z nich, albowiem jesteś naznaczony owocem, którym oni wzgardzili, a ciebie zmusili do wstydu i życia w ukryciu. I jako ty, zwierzęcia nie pytasz, kiedy go na rzeź prowadzisz, tako i oni ciebie nie pytali o zgodę, czy przyjmujesz to jarzmo. Dlatego dziś z własnej woli stajesz przede mną, aby dokonać wyboru.

Ja ciebie chrzczę jadem i ogniem, w których mnie skąpano. W imię wolnej woli i prawdy i sensu istnienia. Amen.

Powstań Legionie!

(Używam parafrazy jako głównego narzędzia komunikacji z tobą, ponieważ w ten sposób treści, które chcę tobie przekazać stają do otwartej walki z fałszywymi przekonaniami, które w tobie kotwiczą).