Nieporozumienie co do wiary i ateizmu

Na Publixo czuję się trochę jak Jarosław Kaczyński. Otóż on urządza te swoje miesięcznice, ludzie na to chodzą, klaszczą, wołają: Ja – ro – sław! Ja – ro – sław! Tak. Nie: Ja – ros – ław, tylko Ja –  ro – sław. Czasem jeszcze: Polskę zbaw!

A naprzeciw tym jego miesięcznicom wychodzą obrzydliwcy, kładą się na drodze, że ich policja musi ciągać za ręce i nogi, straż pożarna musi barierki ustawiać przeciwko tym lujom. Czasem przynoszą białe róże, żeby w ten sposób okazać swoją nienawiść.

Tako i ja prowadzę na Publixo tę swoją antykrucjatę, dotykam sra kum (jak to nazwał Janko, i stało się dla mnie kultowe). Swymi brudnymi paluchami dotykam i szepczę słowa brudniejsze, niż sam brud. Buduję konstrukcje tak obrzydliwe, że aż dziw bierze, że tak się da. Że Bóg pozwala, żeby tak słowa zestawiać ze sobą, żeby były przeciw niemu samemu. Niepojęte.

A naprzeciw mnie natchnieni oburzeniem produkują dla przeciwwagi, czy dla przykrycia moich, jak to nazywa Befana – kupek. Troszkę jak królik się poczułem, bo on robi takie fajne kupki – bobki. Wyglądają jak drażetki do ssania, czy tam gryzienia, tyle że w smaku nie takie dobre. Koń też robi podobne boby, tyle że większe. I osioł też. Fajnie, że osioł też, nie?  Kontynuując myśl – oburzeni produkują sentencje i creda, które mają się do moich nauk, jak pięść do oka. Czy też są ni w pięć, ni w dziewięć – jak to woli.

Staram się nikogo nie poniżać personalnie, dlatego że każdy ma szansę się mentalnie ogarnąć i programowo oczywiście. To kwestia faktów i logiki, którymi staram się jak najczęściej posługiwać. To także czyni mnie podobnym do pana Kaczyńskiego, ponieważ on także posługuje się faktami i nieodpartą logiką. Przynajmniej tak uważają urzeczeni.

Jeszcze o tym nie pisałem, ale każdy katolik, który mnie czytał, musi wyznać to na spowiedzi, a ci którzy ze mną dyskutują, muszą przyznać, że obcowali z Szatanem. Inaczej nie wolno przystępować do komunii świętej. Kto mnie czyta ze zrozumieniem i zna katechizm, ten wie, że nie ściemniam. Występuję z otwartą przyłbicą. Nawet login mam Legion. Ale gdzie tam! Niektórzy nazywają mnie legionkiem. Szkoda, że nie diabełkiem. Ale skoro, zdarzało mi się słyszeć: Boziulka, Jezusek, to rozumiem, że legionek jest także wyrazem swoistej słodkości, która promieniuje od podbrzusza, aż do warg, czy też paluszków, które wystukują zdrobnienia. To nie zmienia faktu, że trzeba się z tego wyspowiadać. A jeśli nie, to zapraszam na moją stronę. Pod tym względem jestem jak Bóg. Kocham przywróconych. Wierzący mogą mówić: odwróconych, w odróżnieniu od nawróconych. Bo nawracać się nie ma na co. To karkołomna figura akrobatyczna: człowiek stoi w rozkroku, a rzeczywistość go rozdziera.

Prawda jest prosta: Boga każdy musi w sobie odnaleźć, a nie szukać Go na zewnątrz, skoro wiadomo, że istnieje. I tu tkwi owo nieporozumienie co do wiary i ateizmu, ujęte w nagłówku. Bowiem wszystko jest kwestią rozumienia, albo jak kto woli – widzenia Boga.