Sobota w październiku

Dzień niczym się nie wyróżnia, a jednak jedyny.

Drugiego tego dnia nie będzie, soboty z wiatrem i deszczem,

a na ekranie od rana słonie, sarny, mewy i szympansy. Łososie płyną

na tarło do strumieni, w których przyszły na świat. Czerwienieją ich boki;

potem ikra, nasienie, zasypywanie piaskiem. I z wyczerpania śmierć.

Powrót do ojczyzny, tarło, zakończenie. Życie ma sens.

W Katalonii płomienne przymiarki do niezależności. U nas jak co dzień

to samo zadziwienie, że mogliśmy dojść do takiego podziału,

nienawidzący się gracze na grząskim boisku. W mediach ktoś się mądrzy,

no wiesz, przecież wystarczy dać tłumowi igrzyska i chleb;

trochę monet, opluwanie autorytetów i strącanie sędziów,

bo dość upokorzeń przez elity prawa, więc poczucie zemsty zaspokajane,

a do tego jesteśmy wielcy, wielcy, tak wielcy,

że świat się z nami już zawsze musi liczyć, niech drżą

przed mądrością naszą, przed przewidywaniem, przed wiarą

najprawdziwszą ze wszystkich wiar. Kto nie z nami, ten przeciw nam.

Przecież wiesz, tak było zawsze z walką o władzę,

wystarczy poczytać Tacyta, liznąć o przyczynach wojen, nie mówiąc już

o nowszych działaniach polityków na wszystkich kontynentach,

no może bez Antarktydy, bo tam mieszkańcy to foki i pingwiny.

Dać mocny obraz wroga, niech wszyscy myślą o walce, liczy się

atak i obrona. No wiesz, przecież oni muszą wiedzieć,

że to najważniejszy cel. I co tam jakieś zasady, nie ma już

żadnego prawa, którego nie dałoby się bezprawnie podważyć i zmienić.

A potem wieczorem quiz. Kobieta i mężczyzna patrzą sobie w oczy.

Uśmiech, coraz cieplejszy, błyszczy cenna łza. Wracamy do siebie.

Na oknie w kuchni pachnie bazylia, kobieta kroi chleb.