Znakomicie ujęta rzeczywistość w cytacie, który wyszukała już Aurora.

Serdeczności

Piękny i niezwykle emocjonalny wiersz zmuszający do refleksji i zadumy. Nie można go ot tak przeczytać i odłożyć na bok. Emocje pozostają w czytelniku.

Ciekawe ujęcie nocnego zmęczenia.
Trochę mi zgrzytnął drugi wers, bo w pierwszym mowa o nocy, która potrzebuje kawy (żeby nie zasnąć), a w drugim obdarza (kogoś?) ciepła pościelą i pocałunkiem Morfeusza.
Spać, nie spać? Moim zdaniem można zrezygnować z drugiego wersu, albo go zapisać w inny sposób.
Zastanawiałam się też, jak to jest z tym echem, odbijającym się w migotaniu gwiazd. Mrugamy ze zmęczenia oczami, gwiazdy migotają. Bardzo udane porównanie. Ale z tym echem - dodajesz zmysł słuchu, trochę to myli.
Druga i trzecia część wiersza bardzo mi się podoba.
A rozpisałam się nie dlatego, żeby sprawić ci przykrość, ale chodziło mi o nasze dążenie w pisaniu do ideału.

Dziękuję wszystkim za pochylenie się nad moim tekstem ;) Co do drugiego wersu: upersonifikowana noc potrzebuje kawy, żeby samemu nie zasnąć, ale jej praca polega właśnie na układaniu natury do snu, dlatego jest ta ciepła pościel. Więc noc nie może spać, ale część natury, ludzie, idą spać.
Co do echa migoczących gwiazd. Hmm nie wiem, może rzeczywiście trochę przedobrzyłem. Chodziło mi o to, że gwiazdy będące stałymi towarzyszkami nocy, tak samo jak ona mrugają ze zmęczenia. Dlatego to echo, że to zmęczenie się odbija zarówno w nocy, jak i w gwiazdach ;) ale może to przekombinowane trochę jest.
Dziękuję za rady i sugestię ;)
Lubię konstruktywną krytykę ;)

Głęboka filozoficzna myśl przewodnia wiersza "onirycznie" kryje się w strofie

tak łatwo oskarżyć o zło
bo przecież więcej zbrodni
wyłania się z mroku
a to my
jesteśmy słabo widzący w świetle

i rozumiemy już, że - niestety, niestety - w zwielokrotnionych ilościach (bo także za dnia) owo zło szerzy się na okrągło przez 24h/dobę, 30 dni/miesiąc oraz 365 dni/rok

ergo: od tysiącleci - z prawem Hammurabiego czy bez, z tablicami Mojżesza czy bez, z kodeksem Klejstenesa czy bez, z prawami Murphy`ego czy bez - nie ma na to od zawsze na zawsze żadnego panaceum.

Ż-A-D-N-E-G-O

Z-Ł-O Ś-Ę SZ-E-RZ-Y

Ale jest przecież proste jak psi ogon rozwiązanie, znane prekolumbijskim Indianom obu Ameryk: wystarczy zakopać topór wojenny (i wrócić na drzewa) o czym Poeta pisze w finale następującymi słowy:

dziś zostawiłem na parapecie
filiżankę /z kawą?/ i ciasteczko
taka nowa stawka godzinowa

Całodobowe ciasteczko z filiżanką na parapecie dla zła - to oferta nie do odrzucenia dla każdego, i nikt się przecież temu nie oprze.

Wynalazek szarej strefy jednak - od tysiącleci wszak świetnie znany - w niczym świata nie zmienił na lepsze.

Doskonały hymn na cześć odwiecznego snu (patrz tytuł)