Nie zgadzam się z treścią trzeciego od końca wersu. Taki wiersz może napisać jedynie wrażliwy poetycko twórca.

Podoba mi się ten wiersz, ale nie podoba mi się wyrażenie na końcu "stalówką pióra". Dzisiaj to rzadkość, że ktoś pisze piórem. Jeśli piszesz piórem, to pewnie nie rozumiesz mojego odczucia. Od lat stukam w klawisze, tylko czasem biorę do ręki kartkę i długopis. Być może innym czytelnikom to sformułowanie się jednak podoba.
Zamieniłabym na myśl w sensie, że niektóre widoki poruszają ręką, piszącą te słowa.
I uśmiech wywołuje sformułowanie "daleko mi do literata". Może i od serca ta skromność, ale moim zdaniem niepotrzebna.
Pozdrawiam serdecznie.

Witam wszystkich!
Miło mi że tak pozytywnie mój wiersz został odebrany.
Co do uwag. Stalówka pióra w moim zamyśle miała dodać artyzmu całej tej opowieści. Że oto siedzi romantyczny wieszcz, maczając stalówkę co chwila w kałamarzu i pisze na pergaminie poemat wychwalający urodę jego Dulcynei. No cóż, nie upieram się, że to nie jest przekombinowane. Może i ty masz rację, że ta stalówka to już lekki anachronizm.
A to, że daleko mi do literata, miało dodatkowo podkreślić urodę wychwalanej muzy, przy której człowiek prosty, nie myślący zupełnie kategoriami artyzmu i estetyki, czuję potrzebę uwiecznienia w jakikolwiek sposób piękna, które widzi.
Ja się nie upieram, że mam rację, po prostu lubię dyskutować nad tekstem ;)

Piękny męski hołd o poranku na cześć kobiecego piękna,

/którego konkretnych walorów rozmyślnie nie nazwano i poimiennie nie wyszczególniono,

bo przecież liryka miłosna to nie buchalteria/