(Usłyszane od Klementyny Soczyńskiej, 11 kwietnia 1998)

ZESŁANIEC

Wiatr wionął szumnie po pustym stepie

i śnieżną zamieć w obłoki wzbił,

tam biały tuman rwie się i trzepie

znad huraganów rzęsisty pył.

Wśród tego stepu, wichrami gnany,

pędzi kibitki w zamieci ślad.

Tam cichy dzwonek jęczy co rana,

jakby umarłym dawał już znak.

W kibitce stoi Moskal na straży,

kajdany brzęczą u więźnia nóg.

Więźniem jest Polak z Kresów porwany,

za co i dokąd, wie tylko Bóg.

- Łotry mi skuli w kajdany dłonie,

lecz serca mego niezdolni skuć!

Zdejmcie kajdany, dajcie mi dłonie

- ja was nauczę, jak wolność czcić!