Świetny poeta postanowił przeprowadzić wywiad z wierszami.

Zaprosił dwa z nich na kolację, wybrał super restaurację.

Utwory przyszły wzruszone tym, że zostały zauważone przez artystę zdolnego i zrównoważonego.

Twórca zapytał, czy są gotowe na rozmowę, czy też może potrzebują jeszcze chwil parę.

Nie chciał, aby czuły się osaczone, takie miał serce wyczulone na czyjś ból i trwogę.

Otoczył silnymi ramionami swych gości, szacunek okazując, tym którzy go potrzebują.

Dziełka miały łzy w oczach.

Usiedli przy stole, nakrytym szykownie i ze smakiem.

Wytworny pan rzekł:

– Nie obawiajcie się, jam nie żaden prostak, pomogę, nie skrzywdzę, macie moje słowo.

Nadal, jednak, dostrzegał ich zagubienie, podjął zatem postanowienie, mówiąc:

- A może uważacie, że należy na tę chwilę przełożyć nasze spotkanie?

Strofki buzie otworzyły ze zdziwienia, że taka sława delikatnie ich niedoskonałość potraktowała.

Poeta podsumował:

- Zobaczyliśmy się, to jest ważne, podając im rękę bardzo ostrożnie, zadbał o to, aby nie czuły nacisku z jego strony.

Zapytała jedna ze zwrotek:

-  Nie będzie to dla pana afront?

- Ależ skąd – odrzekł artysta. Mamy czas, a w końcu to było moje postanowienie i szczerze dziękuję Bogu za wasze istnienie.

Rozstali się więc w zgodzie, mówiąc:

– Do zobaczenia w inne dogodne dla wszystkich popołudnie.

Bajka 37