Pingwinki   ( listopad 2015)

Na co dzień poruszam się środkami komunikacji miejskiej. Ok. 25 min dziennie. Nigdy nie miałam z tym większego problemu, co więcej, szybko się zorientowałam, że jazda autobusem nie musi być wcale nudna. Ludzie mówią o wszystkich i o wszystkim. Że nowy Prezydent dobry, że nowy Prezydent zły, że jego żona piękna, że poprzednia prezydentowa beznadziejna, że święta, że dzieci itd. W duchu oczywiście rozgrzeszam się  z podsłuchiwania, bo to nie ja paplam na prawo i lewo. Ponieważ jeżdżę zazwyczaj w godzinach szczytu, moimi współpasażerami są w większości uczniowie szkół średnich. Ci  dopiero nie mają skrupułów, jestem na bieżąco z ich radościami, problemami, planami na weekend.

Bywa czasem, że cudze rozmowy są tak ciekawe, że mam ochotę się do nich włączyć. Któregoś dnia wracając z pracy z zamyślenia wyrywa mnie rozmowa dwojga młodych ludzi. Dziewczyna ubolewa nad współczesną modą wśród panów na metroseksualizm. „Dawniej – słyszę  - facet wyglądał jak facet, dziś idę ulicą  i mam problem z określeniem płci…Zniewieściali, wypacykowani, kompletnie niemęscy.” Dyskretnie oglądam się za siebie, upewniam w wieku rozmówców i w duchu cieszę, że nowe zjawisko dostrzegają też młodzi. Już słyszę głosy potępienia o braku tolerancji, nieposzanowaniu praw jednostki, zaściankowości itd. Powiem tylko, że osobiście lubię zadbanych, eleganckich mężczyzn, pachnących dobrą wodą, ale w zakłopotanie wprowadza mnie widok faceta z dokładniej wyregulowanymi brwiami niż moje czy pomalowanymi paznokciami lakierem bezbarwnym.

Wspomnienie podsłuchanej rozmowy wywołuje we mnie refleksję o tolerancji dla  tożsamości płciowej,  głośnej dyskusji o prymacie płci kulturowej nad biologiczną.  I choć nie mogę się nie zgodzić z programem wychowywania dzieci w szacunku dla obu płci, uświadamiania im zasad równości  kobiety i mężczyzny, który w przyszłości ma zaowocować rzetelnym partnerstwem, wzajemnym wspieraniem się  i dzieleniem obowiązków, to nijak nie rozumiem sposobów, którymi pedagodzy, nauczyciele mieliby osiągać te cele. Myślę o warsztatach, w trakcie których dzieciaki w przedszkolach miałyby się przebierać  w garderobę odmiennej płci, zakładać peruki, wchodzić w przeciwne role itd. Osobiście uważam, że na etapie przedszkolnym dużo ważniejsze jest zaszczepianie dzieciom tolerancji i szacunku do siebie samych. Może zamiast spektakularnych przebieranek warto byłoby popracować nad wsparciem dla Rudego, który nie radzi sobie ze swoją innością i złośliwością kolegów, otyłej dziewczynki, która  zajada obraźliwe komentarze dzieci, bo jak inaczej „strawić” Parówę, Tłuściocha, Bekę oraz innych odmieńców: Chudzielca, Piegusa, Jąkały itd. Dzieci są okrutne i dobrze o tym wiemy. Już bardzo wcześnie są w stanie rozpoznać inność i uparcie ją eliminować. Uczenie tolerancji dla inaczej wyglądającego kolegi czy koleżanki z pewnością zaowocuje w przyszłości postawą zrozumienia i akceptacji dla innych form odmienności. Nie mogę jednak dać przyzwolenia na jakiekolwiek programy pseudoedukacyjne propagujące relatywizm płci. A już na pewno nie zgadzam się  z idiotycznymi pomysłami zabraniającymi nazywanie dzieci chłopcami i dziewczynkami, w zamian  za dzielenie ich na lubiących pić mleko i preferujących sok, czy nazywaniem Pingwinami. Tak, słowo pingwiny nie jest obraźliwe tak jak dziewczynka, chłopiec, pan, pani, kobieta, mężczyzna, nie stawia granic, nie klasyfikuje, daje swobodę wyboru. Ale i wśród tych wyjątkowych ptaków są przedstawiciele żeńscy i męscy, tyle tylko że nie różnią się tak zasadniczo wyglądem jak my – ludzie. Przedstawiciele obu płci są ubarwieni jednakowo, z tą różnicą, że samce posiadają w dole brzucha fałd tłuszczowy służący do wysiadywania jaja.

Wracam do punktu wyjścia. Nie przeskoczymy biologicznej bariery, nie uda się nam podrzucić zapłodnionego jaja mężczyźnie,  który nie urodzi po 9-miesięcznej ciąży potomka. Gatunek ludzki tak po prostu ma! W swojej refleksji zostawiam w tyle teorie naukowców, bioetyków, rozważania teologów i filozofów. Myślę o Pingwinkach, w duchu ciesząc się, że moje dzieci już dawno wyszły z przedszkola.

P. S. Temat już nieaktualny, mam na myśli edukację dot, tożsamości płciowej w przedszkolach, zastąpiony nowymi mądrymi wizjami  budowania szczęśliwego społeczeństwa.