Poranek był chłodny. Wiatr kołysała lekko konarami drzew. Pierwsze pożółkłe liście wirowały w powietrzu, w końcu po nierównym locie opaść na szary chodnik. Chmury nie przepuszczały nawet jednego promienia wschodzącego słońca. Pewnie wielu narzekało w tym momencie na poranek bezskutecznie wypatrując przez okno jasnego nieba. Jadnak mnie ta aura uspokajała. Dawała nadzieję, ba, nawet pewność, że przemknę niezauważony, w szarej dresowej bluzie i kapturze na głowie. Szedłem ulicą dużo szybciej niż zazwyczaj. Nie mogłem zapanować nad nerwami. Czułem suchość w ustach. Ręce mi drżały, nawet kiedy je zaciskałem w pięści i mocno wpychałem w kieszenie dresu. Ale kiedy zacząłem działać, moje ruchy stały się precyzyjne, bezbłędne i szybkie. Wytrych i urządzenie wyłączające alarm dostałem od szefa. Wszystko poszło jak z płatka. Była godzina szósta rano. Na parkingu – pustka. A ja siedziałem już za kółkiem wozu, który udało mi się odpalić. Nacisnąłem sprzęgło i zaraz potem błyskawicznie docisnąłem pedał gazu. Ruszyłem. Bocznymi ulicami przedostałem się na obrzeże miasta. Dotarłem na leśną polanę. Odetchnąłem z ulgą. I wtedy TO usłyszałem. Dreszcze przebiegły mi przez plecy.

-Gdzie jest tata?

Obejrzałem się do tyłu i zamarłem w bezruchu, czułem jak usta otwierają mi się ze zdumienia i znowu rośnie sucha kula w gardle. Na tylnym siedzeniu przykryty niebieskim kocykiem leżał mały chłopiec.

-Ja jestem Franek, a ty?