Oto super zagadkowy monolog poetki, spragnionej słońca, w środku nocy.

no cóż,głęboka analiza to-zamknięte okno,aby nie wleciał owad który usiądzie na poduszce,albo co gorsza-facet który chce czegoś,czego nie da się dać.

Tytuł zbioru - "Estuarium" - to wspólne ujście dwóch różnych rzek, które nie znają ni swych odmiennych źródeł, ni odmiennej drogi, wpadają do tego samego Atlantyku, nic o sobie nie wiedząc.

Jeśli w dodatku liryczna "ja" zamyka /w tym estuarium ?/ także okna, "byś nie poznał tajemnicy i nie oczekiwał głębszej analizy", to w tej hipotetycznej pułapce pt. ty i ja/światy dwa - jak w tzw. "wspólnej" przestrzeni, oddzielonej weneckim lustrem - jedno ma sporą przewagę nad drugim, i to na pewno nie jest/nie będzie żadna wspólnota. Rzeki w swym jednym i tym samym ujściu nadal przecież - a jest to PIERWSZE słowo/klucz do wiersza z marszu! - PRZECIEŻ tak naprawdę nadal mentalnie płyną tylko obok siebie.

I "wcale nie jestem smutna z tego powodu smutna. ani brzydsza"

Ge-nia-lne.

dziękuję :)