/przecież wiesz,

żeby wyrazić życie wystarczy przestać kochać/ 

spaceruję po mokrym rżysku wchłaniając stęchliznę

— przygarbiona. pochłaniam każdy milimetr wspomnień,

staram się zatrzymać świt / nieistotny dla świata/,

gdyż on żyje tylko w moim ciele.  

poczekaj na mnie na skraju urwiska 

o porze, która nie potrafi udawać szarości. 

przecież wiesz, że bez twojego oddechu 

któregoś dnia pozostaną tylko 

puste godziny, a myśli wypuszczone w przestrzeń,

krainą snów pośród gwiazd.

/dobrze wiemy,

że aby wyrazić miłość wystarczy tylko umrzeć/ 

ciągle szukam miejsca w ekstazie wspomnień -  

stoję przed magiczną bramą  

- mimo że za nią jest szczyt nie do zdobycia,  

jak egzystencja, po której pozostanie smutek. 

zapamiętaj, wcale nie płaczę. to tylko serce, 

umiera mi każdego dnia .