ilustracja: Mood by Herluf Bidstrup-Denmark - to parodia malarstwa, ale zamiast obrazów można wyobrazić sobie także męki twórcze wszelkiej maści poetów z aspiracjami do nagrody Nobla.

Moje (czyli CZYTELNICZKI)  obserwacje portali literackich i publikowanej tam współczesnej, tak zwanej, poezji.

Te wybitne (w mniemanologii autorów) dzieła odczytuję tak,

najpierw tytuł - im bardziej niezrozumiały dziwoląg językowy, tym lepiej. Nic  bardziej nie przyciągnie uwagi, nie zaintryguje czytelnika, jak na przykład takie coś, wymyślone przeze mnie na poczekaniu:

`Symabredeizm`

Prawda, że fajny? A że g... znaczy? Ot,  miałeś się głupi czytelniku złapać na wędkę, a później (jako że nic nie zrozumiałeś z treści) ze strachu zacmokać w zachwytach autora... czyż, nie?

Teraz treść mniej więcej taka i nie chodzi o dosłowne odczytanie słów w moim `wybitnym dziele` niżej, tylko o logikę, sens, wartości i przede wszystkim komunikację z czytelnikiem. Obowiązkowo musi to być wiersz biały (taki bez rymów), bo w takim najlepiej ukryć braki warsztatowe i zwykłe grafomaństwo. Poza tym, jeśli jednak znajdzie się odważny czytelnik i napisze: - gniot, bez sensu, koszmarek itd., to zawsze można spróbować wcisnąć mu niekompetencję, brak wiedzy, ogłady, zarzucić, że sam nic nie tworzy, więc jakim prawem krytykuje, a w ogóle to jest matoł, bo nie rozumie wybitnego dzieła, jako że inni dali najwyższe noty. Poziom matole, poziom...

(polecam uwadze także fantastyczne przerzutnie)

`Symabredeizm`

wróbelek ma jedną nóżkę niż drugą w tramwaju

też można się golić poza tym

szła krowa do nieba  parami  z  pietruszką

ludzie przesadzają nie lubią poniedziałku

idzie lato jak zima za pasem słoń

piękne zwierzę tylko firanki trzeba

zawiesić  będzie ni z tego ni z owego

Mozart zamiast skrzynki na listy ponieważ

nie jest falowy tylko korpuskularny...

To teraz proszę o oklaski na stojąco! Że co? Że to jakieś bzdury, pierdoloty, a nie poezja?

Jasne że tak!

Można też skorzystać z Generatora Wierszy, zrobić ładną obróbkę skrawaniem i wilekie dzieło gotowe!

Nie jestem krytykiem literackim, takim zawodowym i ze znanym nazwiskiem, więc żeby dobrze wyrazić o co mi chodzi, zacytuję fragmenty jednego z  opowiadań nieżyjącego już (niestety) biskupa  Innsbrucku - Reinholda Stechera - wielkiego miłośnika gór, naukowca, filozofa, pisarza, malarza, ale przede wszystkim prostego człowieka, któremu  hierarchia kościelna, a także twórczość, nie przewróciły w głowie.  Cytat z książeczki ` Na Wesoło i z Zadumą Wokół  Pastorału`.

`Dziura w spodniach`.

* Krytyczny przyczynek do mojego referatu wygłoszonego w trakcie pewnej naukowej konferencji na tematy religijno- wychowawcze*

Szanowni zebrani!

Na zakończenie tej konferencji, której przysłuchiwałem się z wielkim zainteresowaniem, pozwolę sobie powiedzieć kilka słów. Czynię to ze świadomością człowieka pochodzącego z zewnątrz, laika, który nie sięga poziomu tego gremium. Czuję się raczej w roli malca, który przy wysokim stole ledwie dostaje nosem do blatu i z tej perspektywy dociera do niego coś z rozmów i dyskusji dorosłych. (...)

(...) Miejscami padały tu idiomy - proszę wybaczyć moją umysłową ociężałość - które trudno mi zrozumieć. Pozwolę sobie przedstawić ten problem przy pomocy prostego, powszechnego przykładu.

Proszę sobie wyobrazić, że w tak dostojnym gronie jeden z kolegów odkrywa u drugiego nieco krępującą usterkę w odzieniu. Szepce mu więc do ucha: - Panie kolego, ma pan dziurę w spodniach...`. Tłumacząc to na język, jakim posługują się uczestnicy tejże konferencji, brzmiałoby to w ten sposób:

- Panie kolego, moja intelektualna uczciwość zobowiązuje mnie, aby wyczerpująco poinformować pana o tym, że zewnętrzne okrycie pańskich kończyn dolnych wykazuje częściowy defekt, powodujący, że widocznym staje się fizjologiczny back-ground.

Zgadzam się, można i tak ująć ową kwestię, zamiast prostego stwierdzenia:...Masz dziurę w spodniach!

I tak właśnie dzieje się w przypadku wielu spraw zarówno duchowych jak i światopoglądowych, świętych i świeckich. Nie oszukujmy się - w ten sposób się mówi! Jako dowód wystarczy prawdopodobnie wskazać na biblioteki pełne dzieł z dziedzin religii, pedagogiki i psychologii. Tym samym jednak na morzu wiedzy stwarzamy prywatną przystań, do której nieupoważnieni nie mają dostępu.

Najczęściej i najchętniej mówiło się w tym gronie o niveau (poziom). Jasną jest rzeczą, że nie trudno tworzyć takie dziwolągi. Ale prawdziwa sztuka polega na tym, aby umieć słuchać i chaos słów przekładać na prosty, codzienny język.

Dlatego też w imieniu wszystkich tych, którzy jedynie nosem sięgają do stołu wiedzy i nauki, pozwolę sobie przedłożyć prośbę:

...Proszę się wyrażać prościej!

(...) Dlatego też jeśli chodzi o język nie wspinajcie się od razu na najwyższy poziom intelektualnego języka fachowego.

A może powinienem sformułować to zdanie inaczej?:

- Proszę zainicjować nowy styl w komunikacji językowej poprzez abrewiację struktur syntaktycznych, wprowadzenie elementów imaginatywnych w zakresie słownictwa oraz symplifikację myśli noetyckiej, dążąc tym samym do wyższej transparencji dykcji! `

....