budzę się w południe z dziwnym uczuciem  

nie kac, ani deprecha  

robal o zielonej mordzie - tak to widzę  

(w co przeistoczy się larwa?  

w szklanego motyla?)  

odnoszę wrażenie, że życie to nienaprawialny  

bubel, coś jak rower ulepiony z masła  

w dodatku o betonowych oponach  

jak nim pojechać do najbliższej krainy bajek?  

wieczorem wraca humor. dzieci za oknem  

usypują kopce. architektura funeralna:  

pod piachem rozciąga się sieć korytarzy  

są tam sale operacyjne, balowe  

nawet jedna, przytulna salka tortur  

istne miasto, które istnieje wstecz  

myślę o tym, co nietknięte, skazane na ciemność  

przywołuję w pamięci twarze, miejsca  

zwierzątko drzemie otoczone kokonem  

ciekawe, co z niego wyjdzie  

Florian Konrad, Ukochana  

2018