/jesteśmy trucicielami, 

tylko o tym nie wiemy/ 

stworzyłam próżnię, by schować 

cud tego świata lecz gdy przestałam  

oddychać, dopadł mnie stan  

powierzchownych myśli  

zawiązane na supełek 

ani rozwiązać, ani przeciąć  

tylko czekać 

i przeklinać wszystkie 

plugastwa zwinięte 

w wymiętą gazetę 

a zza płotu świat w sepii 

uśmiecha się szyderczo 

nie sposób zamienić  

zmierzchnicy w sen