w opuszczonym miejscu

melodia z gramofonu i głód czystego powietrza

odchodzą, gdy siadam na krawędzi światła

brakuje oddechu wypełniona pozytywną energią

bezwzględnie się uśmiecham

przekraczam czeluści, wchodząc coraz głębiej i głębiej

dotykam dna, zastygam, trzymając w dłoniach cierń

i zakwita trujący kwiat

błyszczy jak tafla wody odbijająca się w lustrze

dwa srebra naprzeciw siebie

wskrzeszają się stwory, które nie powinny istnieć

to nie wyobraźnia ani szaleństwo opętanej kobiety

zwyczajnie - jej ciało przyciąga słodkie demony

wiję się jak piskorz, nie sposób krzyczeć, zmuszać się do życia

gdyż zatrute powietrze powoduje nieważkość

a unoszący się kurz pokrywa ciało, przenika wprost do trzewi

- oto moja nieurodzajna miłość

z napisem - na cmentarnej szarfie

autorzy - Ewa Kosim i Florian Konrad