ktoś położył go na stole, pełne słońce 

obok piwo schłodzone, nie dosięgnie,  

czyste żyły gazu, zbyt żywy płomień.  

raz po raz klik, krótki klik do świec, 

papierosów i kartek. ktoś położył go 

na stole, pełne słońce, nad nim jamy 

słowne, potoki liter, kolebka chcicy, 

potów smród. nie ucieknie. ktoś położył  

go na stole, inicjały wyryte, biorą dłonie 

nieswoje, czeka tylko na ten jeden 

znajomy oddech. ktoś położył go 

na stole, dzień upalny, rozgrzewa 

metalowe ślady, parzy. noce samotne, 

wszyscy śpią, on nie umie - drży ni to z  

zimna ni to z tęsknoty za zeskrobanymi 

J.D. na spodzie palącej stali.