Idę z grupą żółtą

Obudzony o poranku wychodzę z namiotu

Słońce tuliło mnie w swoją ciepłą twarz

I wtedy uczucie szczęścia poniosło do wzlotu

Którego nie uchwyci żaden malarz

Przydrożne rzepaki prowadzą do wodopojów

I oto marzenia błądzą  w zachwycie

Z którymi wyruszamy o poranku na szlak boju

Zbierając rosę na oczu przemycie

Teraz co zebrałem skryte głęboko jest we mnie

Przemienione w aureolę zabiegu

Oddalam się powoli od zziębniętego świata

Zauważam nowy oddech do biegu

Bratki w ogrodach wymownie szeleszczą o wierze

Co góry w dolinach ozdabia kwiatem

Żółte aureole przy znaku szepcą pacierze

Że Bóg naszym Ojcem a człowiek bratem