Pierwsza lekcja pokory

nie umarłam chociaż bardzo chciałam

ciśnięta znowu na początek pozbierałam się

i ruszyłam w labirynt urzędów

by sprawdzić pozycję na jakiej istnieję

ot urzędy pełne bzdurnych nowości

są coraz doskonalsze a petent co drugi to głąb

na naiwne pytania

garść cynicznej obojętności

tak jak dawniej urzędnicy poukładani

na korytarzach nadal szeleszczą przekleństwa

czekanie wyciszyło mnie do temperamentu

gołębia gdy myślami wycierałam okna

zauważyłam że tu nie ma uśmiechów

urząd to powaga

wyjałowionych z myślenia procedur

i w dobie komputerów papierkowy pic

śladami komunalnego bytowania

------------------------------------------------------------------

w dokumentach

pełnych jeszcze śmiertelnego szeptu

chciałam uaktualnić swoją historię

pewnie mieszkałam tylko w tobie

gałęzią drzewa

a przyroda to nie jest sprawa jednej rośliny

cholerna biurokracja

z innej planety paranoja

do decyzji potrzeba stu pieczątek

nie byłam ślimakiem

ani urojona

kobieto rozsierdzona jak pies z najeżonym grzbietem

twoja mała arkadia nie była za plecami odnajemcy

odnajdzie się kiedy minie zła godzina

życie jest banalnie anonimowe

jak mieszkanie w którym się toczy

wszędzie brak pieczątek

Druga lekcja pokory /rodzi złość/

--------------------------------------------------------------

ścieżkę wydeptałam biegając

przed karnymi odsetkami

spełnić swój obowiązek świadczenia

w dłużnych mi instytucjach wszędzie węże

z zamkniętymi odbytami syczą wiją się

i kręcą terminami

dziury pozatykałam kredytem i ze złością

na palcach liczę dni od raty do raty

palce mam już wyćwiczone

może ja goła a wy błaznowie

stwardniali jak monety i głusi

na ulicy coraz głośniejszy stuk

obcasami wybija bieda

was nadyma nasz grosz panowie

czas dotknąć rzeczy szpilką