Cichutko, cicho… W szept cię wtulę.  

Noc już scenerię rozgwieździła.  

Spójrz, satynową tka koszulę.  

Sen nie śmie przeciąć takiej chwili.  

W koronach drzew trwa pantomima;  

cienie się splotły ciasno - w akcie -  

jak młody chłopak i dziewczyna,  

że grzech, by na nich nie popatrzeć.  

Cicho, cichutko… Nie spłosz, nie zniszcz  

nagłym crescendo. W szept mnie wtulaj,  

w gładkość satyny, w magię cieni.  

Bezsenność, na tę noc, jak ulał.