Kiedy się rozmyjesz, kiedy się rozmażesz

Deszczem na szybie, niewyraźnym obrazem

Kiedy zaleją cię wody wielkie – jej strugi

Błotem obrzucą  twarz, ostatnim katem

Kiedy modlitwą będziesz i bluźnierstwem

Cienkim, rwącym pergaminem na stepie

Kiedy żebrać będziesz o rękę Pana Boga

I nie otrzymasz pomocy na bezludnym niebie

Kiedy wiatr i woda – niezrozumiałą, pulsującą siłą

Wyschną, odlecą – huraganem łez na Saharze

Kiedy grzmotem błyskawicy uderzą w ciebie

A nadzieja oazy pozostawi tylko... blade miraże

Kiedy się rozpłyniesz , kiedy już znikniesz

Nikłą, mgielną nadzieją na lepsze jutro

Kiedy świt ze zmierzchem idące w parze

Ubiorą cię Życie... w żałobne  futerału futro

Kiedy krwią w żyłach – milknącą, cichą  aortą

Zaczniesz krzepnąć w samotnej głębi i ciszy

Kiedy twój oddech ostatnim, wolnym statkiem

Odpłynie... i chłód...  nikt cię już nie usłyszy

Kiedy nic już nie będzie i sił nie starczy

By chcieć dalej żyć na czarnej, smutnej tacy

Wtedy Życie... powiesz tchem ostatnim

By Bóg... brak wiary... tę słabość ci wybaczył.

Zawarty w powieści`Nie wszystko w życiu`