Nie umiem się wyrazić, wyrażam więc ciebie, 

gdy w pozie na kolanach w górę dźwigasz głowę. 

Kiedy śmiechem odczyniasz strachy i niemoce, 

a nocą palisz światło, dzieląc na połowę 

włos - wzdłuż - od nasady aż po rozwarstwienie, 

skandując pewność siebie z akcentem na: tak - nie. 

Nie umiem definiować; stawiam hipotezy. 

Buduję z nich człowieka podobnego do mnie - 

archetyp nieświadomy, że patrzę mu w oczy, 

gdy ginie pośród tłumu, choć żyć pragnie w tłumie; 

oddychać - pełną piersią. a ramiona kuli 

w szpalerze pod zwieńczeniem przechodniów i ulic. 

I zanim przejdzie, przejdę, przykuta spojrzeniem 

w przestrzeń, w której z pytania rodzi się zdumienie.