Jak w ocenach, bardzo! :)

W sumie stworzyłem ten zbiór "Lamus", bo to bardzo stary wiersz.
Tu będę też wrzucał swoje poetyckie początki.
Dzięx.

Wiersz "zatapianie lęków" to bardzo ryzykowna konstrukcja wzajemnie na siebie nakładających się obrazów poetyckich:

- ten 1. to obraz zatopionego po kolizji z górą lodową /niezatapialnego/ "Titanica",

- ten 2. to wilcza staja, zatapiająca /w upolowanej ofierze/ kły wraz z basiorem - jej przywódcą - na czele.

To, co scala te obrazy, to wersy

na górze zamarzniętej stoję
uciekać dalej muszę
na lodowe łachy

Jaki jest uniwersalny przekaz tego tekstu? Może taki:

czyś w luksusie
i w luksusie
wilcy ostrzą na cię kły
bajki odłóż między sny

Dominującą emocją, towarzyszącą lirycznemu "ja" /i Czytelnikowi/, jest obezwładniający lęk.

"Nie znacie dnia ni godziny"

/"Biblia", Mt. 25 wersety 1-13/

Dwa końcowe wersy - to niepotrzebna tania sentymentalna kropka nad "i", która

bardzo psuje mroczny wyraz całości

W wierszyku napisałam

czyś w luksusie
i w LEKSUSIE
/itd., itd./

ale, ma się rozumieć, wszechwiedzący edytor tekstu poprawił to wg swojego "widzi misie"

Jak najczęściej zatapiamy lęki (przypominam tytuł!)?

W kolejno wypijanym kieliszku?

To jest ta powszechna tchórzowska postawa ucieczki w iluzję,

która NIE ROZWIĄZUJE NICZEGO: ni zatapialności niezatapialnych, ni drapieżności drapieżnika

- ni-cze-go!