Bezgłos

No i dopadło! Przeziębienie w sezonie babiego lata, kiedy chciałoby się złapać każdą zwyżkę cesjuszową i zatrzymać na jesienną szarugę. Początkowo zaordynowałam sobie kurację domową, ale kiedy ta okazała się niewystarczająca, a symptomy przybierały na sile, udałam się do doktora, a nawet doktórki (pozwoliłam sobie na taką formę, bo dziś wokół mówi się o psycholożkach, pedagożkach, socjolożkach, prokuratorkach, a nawet polityczkach i nikogo to nie razi). Pani doktor po zbadaniu, wysłuchaniu mojego: ayyyyy po tym jak włożyła mi drewnianą szpatułkę do gardła, postawiła diagnozę:

- wirusowe zapalenie górnych dróg oddechowych, bezgłos. Zalecenia: proszę milczeć.

Uśmiechnęłam się do pani doktor, a nawet wymieniłyśmy się uśmiechami, dobrze wiedząc, jaką wartość ma milczenie i ile można zyskać w epicentrum domowego chaosu. Pobiegłam do apteki wykupić leki i postanowiłam stosować się do zaleceń. Wróciwszy do domu, przywitała mnie moja menażeria. Już po drodze musiałam kupić zapas karmy dla Klarka, bo co prawda nie on ci mój, ale na moim garnuszku pozostaje od było nie było początku bytności w naszym domostwie. Zatem przytulić Suzę, bo się należy psiakowi za wierność i radość wymachaną ogonem, nakarmić kota i w ogóle jak Kaczmarek zalecał:

Do serca przytul psa,

weź na kolana kota,

weź lupę, popatrz - pchła!

Daj spokój, pchła to też istota (…)

Z tymi pchełkami to już przesada, tak dalece moja miłość do zwierząt nie sięga. Przytuliwszy, nakarmiwszy i pobywszy ze swoimi zwierzakami, tak jak Pan Kaczmarek przykazał, postanowiłam się oddać w 100 procentach zaleceniom pani doktórki: milczeć. Skoro od tego zależy powrót do zdrowia, to oczywiście jestem na tak. No dobrze, ale co z resztą? Jak resztą? – spyta niejeden mężczyzna. Chora? Chora. Leki są? Są. Zwolnienie z pracy jest? Jest.  I jeszcze milczeć musi. To o co chodzi? Już spieszę z odpowiedzią: ano chodzi o to pranie, co rano jeszcze wrzuciłam do pralki i trzeba powiesić, obiad – sakramentalna wręcz sprawa, bo coś na ząb trzeba wrzucić, a przyjdą niedługo i zacznie się szukanie, węszenie, snucie się po kuchni. Nie wiem jak innym, ale mnie ci snujący się w poszukiwaniu  jedzenia przypominają zombi. Wzrok poza pole widzenia, pokraczna postawa, a wejdź takiemu w drogę, to dopiero usłyszysz, że w domu nic nie ma! Pusto jest! Znaczy lodówka pusta! I jak to możliwe w ogóle jest, co?! Wracając do sedna, znaczy się do milczenia mojego, jakiś kontakt z domownikami być musi, więc postanowiłam pisać karteczki. Pewnie gdzieś są jakieś badania na ten temat, znaczy przeciętnej ilości słów wypowiadanej przez kobietę i mężczyznę, i pewna jestem, że większość mężczyzn mieści się poniżej normy. A skąd ja to wiem? No skąd? A z kabaretu „Koń polski” chociażby… „Marian, no powiedz mi, no kochasz ty mnie jeszcze? ... No weź, no powiedz`… i w końcu długo oczekiwane  – `nooo`.

Szybko uświadomiłam sobie, że tych karteczek będę potrzebowała sporo, no bo nie mogę sobie pozwolić na całkowity niebyt. Wzięłam kupkę i położyłam w widocznym miejscu w kuchni. No i się zaczęło… co na obiad? Umówiłaś mnie do dentysty? Pojedziemy na zakupy do galerii? Odczytałaś pocztę?

Weź karteczkę i odpisuj na każde pytanie, nie mówiąc o bardziej drażliwym charakterze rozmowy, bo przecież w komunikacji werbalnogłosowej czy też nie, jest bardzo podobnie: od słowa do słowa.  A z tym trzeba uważać, bo to, co napisane, to ślad zostaje, niezbywalny dowód. Koniec końców, postanowiłam zminimalizować jak tylko to możliwe moje gadanie i porozumiewać się w tradycyjny sposób. Trudno, będę dłużej zdrowieć.

P. S. Moja wyobraźnia podpowiada mi chorego mężczyznę z zaleceniem milczenia, który komunikuje się ze światem poprzez karteczki. „TAK”, „NIE”, „Nie mogę”, „Jeść”, „Pić”, „Idę spać”, aaa zapomniałabym najważniejsze: „Umieraaam”.

Erato, 20.09.2018