Tell me why?

Kilka miesięcy nieobecności na portalu spowodowało, że wypadłam trochę z obiegu, zarówno w pisaniu, jak i czytaniu publixowych autorów. Przybyli nowi, ciekawi, przede wszystkim zdolni.

No właśnie, o zdolnościach i ocenie naszej działalności chciałabym trochę powiedzieć. Kiedy w ubiegłym roku próbowałam się konfrontować, wychodząc z założenia, że tylko konfrontacja sprzyja rozwojowi, nie znałam w ogóle środowiska, niepisanych reguł dyktujących relacje z nim. Postanowiłam więc wysłać „próbki” mojego pisania do, wydawało mi się arbitrów, ludzi tworzących bądź biegle operujących słowem. Mając facebookowy kontakt, nadmieniłam, że w wolnej chwili prosiłabym o jakieś słowo – kierunek, jak doskonalić warsztat, itd. Odpowiedzi nie otrzymałam, ale nie poddałam się i przesłałam kilka tekstów dwóm artystom – współczesnemu surrealiście – M. Lewandowskiemu i koledze – grafikowi, malarzowi, fotografowi - M. Foltakowi, którzy bez ociągania odpowiedzieli. Obaj panowie zapewnili, że jakkolwiek nie znają się na tej dziedzinie i nie mogą podpowiedzieć niczego konkretnego, ale dyplomatycznie zapewnili, że przyjemnie się czyta i w przypadku M. Lewandowskiego, otrzymałam zezwolenie na publikowanie tekstów z wykorzystaniem jego prac, co zresztą uczyniłam na publixo w zbiorze reinterpretacje. Generalnie postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i wiedziona intuicją, niczym więcej, nie znając nikogo, nie wiedząc nic o portalach literackich, zarejestrowałam się na publixo.

Czym wytłumaczyć oschłość czy milczenie tych pierwszych, nie wiem? Być może, bez kokieterii było po prostu do du…, i nie chcieli wprost wypowiadać się w tej kwestii. W jednym z pierwszych felietonów odniosłam się do potrzeby uznania, do kciuków, gwiazdek itd., które sprawiają nam - pewnie wszystkim przyjemność. Pamiętam, że w dyskusji pod tekstem padły słowa, że już sam komentarz – ślad daje satysfakcję, bo to znaczy, że uruchomił odbiorcę…

Tymczasem, czytając teraz, wybaczcie nie zawsze systematycznie z powodu braku czasu, Wasze teksty i komenty pod nimi, dowiaduję się o działaniu tajnych TWA i innych, nie pamiętam skrótów. Żeby była jasność, naturalnie są widoczne, co więcej z komentarzy wynikają nieco bliższe relacje i znajomości, podtrzymywane przez niektórych w realu i nie ma w tym niczego nienormalnego. Swoją drogą, są i Tacy,       z którymi jeszcze słowa nie zamieniłam, ale to obopólna winaJ, wynikająca nie tyle z niechęci, co braku czasu na czytanie wszystkich publikowanych tekstów. Wracając do swoich doświadczeń, podczas nieobecności na publixo trafiłam do kilku grup poetyckich na facebooku i muszę powiedzieć, że tam dopiero można mówić o TWA. Działanie tychże jest obliczone w większości na pozyskaniu kolejnych wiernych czcicieli, niestety często mizerii literackiej. Goszczą tam również uznani autorzy wydanych już tomików, ale spora część publikuje to, co jej na sercu ciąży.

Podsumy czas:

- nie muszę wzbudzać zachwytu każdym tekstem,

- czyta mnie kto chce i komenci kiedy chce,

- cenię merytoryczne komentarze.

Amen

Erato, 15.09.2018