"ponad" z cyklu "stopniowo" - to wiersz konstrukcyjnie "oparty" na klamrze istotnych dla przekazu - i korespondujących także ze sobą - cytatów od F. Rabelais`a po L. Tsy; zamarzające w metaforyce wyrazy przecież milczą (nic nam nie mówią) tak samo jak ci, którzy wiedzą... i być może mowa tu o zmarłych.

Pociechą jakąś niewesołą nikłą w tym lodowatym zamarzającym milczeniu jest myśl Poety

wiedząc niewiele nie szkodzę nadziei

i jest to wciąż jeszcze postawa otwarcia na życie i te nie zawsze wszak radosne zmiany, jakie ono niesie.

Niemożność wyjścia z kręgu "ja" - i transferu do kręgu "my" - to cecha immanentna tej introwertycznej (autystycznej??) Liryki. Fakt, że ona do nas dociera, graniczy z jakąś metafizyką

Trotsiga - dobre i to dzięki :)
Emilio..pod wrażeniem komentarza, dziękuję..