/gdy usta znajdą się blisko ust,  

cienie oplecie bluszcz/  

rzeka i wierzby jakby chciały coś powiedzieć  

lub doszyć do serca słowa,  

których i tak nikt nie usłyszy.  

śpią, bo przebudzenie byłoby  

dla nich bladym widokiem,  

żadną tam zanętą do życia.  

tak jak my. powoli zamykamy powieki, 

kiedy zmysły przybierają ostatnią fazę choroby,

rozprzestrzenia się słodka woń. dominuje półmrok. 

zatrzymaj w sobie obraz nadbużańskiego krajobrazu,

gdzie wierzby przestały  

walczyć z szumem wiatru.  

nie potrafią zapomnieć snu i kołysanek sprzed wieku  

obejmują nas niczym fikcyjni rodzice. 

zachwycają urokiem umierania przed i po nas. 

idziemy donikąd. krok po kroku,  

pozostawiamy ślady stóp na piaszczystej drodze,

nie widać odbicia.