`Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,  

kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu,  

gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie  

i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie.  

Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,  

gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi,  

gdy krótkim urywanym oddycha oddechem,  

i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem.  

I lubię ten wstyd co się kobiecie zabrania  

przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania,  

zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia,  

gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia.  

Lubię to - i tę chwilę lubię, gdy koło mnie  

wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie,  

a myśl moja już od niej ucieka skrzydlata,  

w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.`  

Kazimierz Przerwa-Tetmajer  

Moje widzenie słów Mistrza:  

Czar jakiś czy marzenie, gdy tak słów dobranie.  

Smaku nic im ująć ni wielkiej słodyczy.  

Uniesień przemożnych ni rad tu nie trzeba,  

gdy uczuć nie ma na już w klatce ani też na smyczy.  

Więc twórzmy ten akt razem. Niech uniesień siła  

będzie przewodnikiem. W sercu wciąż niech będzie biła  

żarem niepojętym, radością bez końca,  

czy za oknem księżyca twarz czy też i blask słońca.  

Te rozkosze niebytu, ten stan pożądania,  

co wniwecz obracają czas i przestrzeń niemałą.  

Żądze i pragnienia górą niezdobytą oddech zabierają...  

Tylko rzecz jedyną widać - jedyną wręcz i stałą.  

Zapomnienia czas trwa w sobie, nie widząc niczego,  

poza ócz kochanych blaskiem pożądania  

świecących, jak gwiazdy dwie bliskie, gorące  

i oddechy spieszne, z rozkoszy, z czerpania  

Grześ