Jest Las Jednaczewski, a wiedzie doń Grobla -

dziś nieco odmieniona działaniem człowieka.

Dla mnie wciąż taka sama jak kiedyś, na wiosnę,

kiedy wierzbowe witki mój tata przyginał,

by Wielkanoc ozdobić. Pies radośnie szczekał

na rozlanych połaciach. We wspomnieniach - rzeka.

Bulwary teraz mamy, przystań i alejki

z kostki. Zmienia się miasto - normalny stan rzeczy.

Na plaży, tuż pod mostem (dawniej był drewniany)

latem smażą się ciała, baraszkują dzieci.

A Narew, Narew pluszcze - znajomo, jak kiedyś,

gdy uczyłam się pływać (zaciągając kredyt

szczęśliwego dzieciństwa, który trzeba spłacić

w dorosłości - mieć w sercu sentyment do ziemi,

do miejsca i do ludzi). Wieża ciśnień patrzy

z wysoka, nadgryziona czasem. Z czasem zmieni

wygląd i przeznaczenie - zagospodarują;

są plany i pomysły... `Mogiłki` się snują

po zboczu, po łagodnym, nieopodal Narwi.

Sąsiadów pochowały, tych z getta. Kamienie

(świadkowie) przycupnięte na soczystej trawie.

Niesie się bicie w dzwony (z katedry, przed sumą).

Na Farnej na ławeczce uśmiecha się Hanka.

Na kolana jej bukiet sposobi handlarka,

która co dzień z kwiatami przychodzi w podcienia

kamienic. Astry Hance, na dzień dobry, kładzie.

A zegar na ratuszu godziny odmienia.

Już `fioletowe nosy` - lokalni kloszardzi

okupują ławeczki, snują się, nieświęci;

mówią: - Fontanny szkoda. - Została, na zdjęciach.

Wspominam - nadstawiałam policzek, a mgiełka

rosiła, kiedy gorąc dopiekał lipcowy.

Sam Zinn ją narysował (mówił: - Ależ piękna…!)

i fasady kamienic. Cóż? Rynek już nowy -

na kostce przysiadają gołębie, ktoś karmi.

Wrony zaś zawracają - koniec torów. Stacji

już dawno nie ma starej. Znikł budynek dworca.

Park uchował się dawny, daje azyl parom

pod drzewami, w alejkach… Góra Bony - Sforzy

opowiada legendę i oddaje parol

historii - tej miejscowej, lokalnej Ojczyzny,

kiedy słowo PATRIOTYZM liże świeże blizny.

*fotografia własna