Przymrozki świtem szczypią w ręce.

Szarówka, obcasami stukam

o chodnik. Mijam coraz prędzej

numery domów, stary bukszpan.

Stuk-stuk, stuk-stuk. Bezgłośnie nucę

w myślach piosenkę: `Nie dokazuj...`

Znajome słowa i melodia

mieszają barwy i obrazy.

I już przystanek wyrósł. Czapki

codziennych starych nieznajomych.

Kłaniamy się, zbliżeni kursem

i łączy nas dziurawy chodnik.

- Już, pani, zima! Zdrożał węgiel -

no kto to słyszał?! Takie zdzierstwo!

A sąsiad pali jakimś szajsem.

A niech go jasny szlag! Na miejscu...

Autobus nowy, monitory,

automat gada, numer osiem.

Tu zawsze wsiada z psem staruszek

i elegancka pani Zosia -

zawsze na czarno. Kiedyś z mężem.

Jakaś karetka wznosi larum.

Najwięcej ludzi wsiada co dnia

na dwupasmówce przy szpitalu.

Zaraz wysiadam. - Do widzenia!

Zanim zapomnę dokąd jadę.

Zanim sie wtopię w tłum przechodniów

i w latarń szarą amfiladę.

Wy jedźcie, jedźcie, gdzie kto musi

lub dokąd chce, choćby bez celu.

Stukot obcasów znów mnie kusi,

aby zanucić

`Z najprostszych słów swój poranny składać wiersz.

W kolorach dwóch raz zobaczyć to, co niewidzialne jest.`*

---------------------------------------------------

*Iść w stronę słońca - Dwa Plus Jeden

* Fotografia własna