Przesłanie cynika

Byli tacy co spoczęli na dnie

Chociażby w Wiślanym Zalewie

Pobici zaszczuci  na śmierć

Lub w strasznej męczarni

Odeszli

Ten co zrozumie przesłanie

Przestraszy  na dobre i złe

Ten obojętny

Co zawsze zakuty miał łeb

Odwróci bez żalu plecami

Po latach kto czujny

Wyczuwa jak smród

Gierojów z wydziału czwartego

Te śmierci co przeszły bez gniewu

Jak pierwszy śnieg

Choć byli  wielcy i dobrzy

I  było  ich naprawdę  wielu

Lecz w Gdańsku jakby inna ta śmierć

Choć też porusza sumienia

I w środku kołacze się gniew

A skarga w gardle

Bez ujścia uwiera

Bo słyszysz tej śmierci przesłanie

Byś  oczy zamknął

Na to

Co naprawdę  jest złe

I  kłamał w ich sprawie

I  wiernie pozostał

Kłamstwa ofiarą