słońce nazbyt nisko by objąć nas czule

anemiczne świty rozwleczone noce

co zima nieśmiało rozbielić próbuje

jesień wszystko zmywa i z deszczem chichocze

przemieszane cykle wpadają na siebie

nie pozwolą zasnąć umęczonej ziemi

kiedy utrudzona głębszy oddech weźmie

styczeń nie zaradził luty wkrótce przebrzmi

niespokojna aura a w sercach markotno

snują się miesiące bezwolnie i sennie

mogłabyś nadziejo wiosną świata dotknąć

naturę ukoić niech zielenią pęknie

o tym marzą oczy zmęczone szarością

wygłodniałe serce miłości spragnione

o skrawek błękitu i ciepły deszcz proszą

każda cząstka ciała chce tulić się do niej

wtedy jakoś łatwiej do życia powrócić

kochać i wybaczać zaczynać od nowa

ze wschodami słońca radość się wybudzi

pod piórem zaskrzypią lekkie piekne słowa

uniesione wiatrem przysiądą na chmurze

wrócą śpiewem ptaków szemraniem strumienia

w ogrodach wśród kwiatów zostaną na dłużej

wiosenną świeżością nas samych odmieniać